1 Zoals vuur dorre twijgen in vlam zet,

zoals vuur water doet koken,

zo zou u uw vijanden uw naam laten kennen

en alle volken voor u laten beven,

2 omdat u de geduchte daden doet

waarop wij niet durven hopen.

Als u toch zou afdalen!

De bergen zouden voor u beven.

3 Nog nooit is zoiets gehoord,

niet eerder zoiets vernomen.

Geen oog zag ooit een god buiten u,

die opkomt voor wie op hem wacht.

4 U komt ieder tegemoet

die van harte rechtvaardig handelt,

die uw weg gaat, met u voor ogen.

Maar nu bent u in toorn ontstoken,

omdat wij gezondigd hebben.

Hadden we maar de oude weg gevolgd,

dan zouden we worden gered.

5 Wij allen zijn onrein geworden,

onze gerechtigheid is als het kleed

van een menstruerende vrouw.

Wij allen zijn als verwelkte bladeren,

verwaaid op de wind van ons wangedrag.

6 Er is niemand die uw naam aanroept,

die zich ertoe zet uw hand te grijpen.

U hebt uw gelaat voor ons verborgen,

u hebt ons moedeloos gemaakt

en ons overgeleverd aan ons eigen wangedrag.

7 Toch, HEER, bent u onze vader,

wij zijn de klei, door u gevormd,

wij zijn het werk van uw handen.

8 Laat uw grote toorn toch varen, HEER,

houd onze schuld niet steeds in gedachten,

maar zie ons aan: wij zijn toch uw volk?

9 Uw heilige plaatsen zijn een woestijn geworden:

Sion is een woestijn, Jeruzalem een woestenij.

10 Onze heilige, luisterrijke tempel,

waar onze voorouders u hebben vereerd,

is ten prooi gevallen aan het vuur,

en alles wat ons dierbaar was, is verwoest.

11 Laat dit alles u onbewogen, HEER?

Blijft u zwijgen en laat u ons zozeer lijden?