Alles heeft zijn tijd
1Alles heeft zijn uur,
alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.
2Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven,
een tijd om te planten en een tijd om wat geplant is te oogsten.
3Een tijd om te doden en een tijd om te genezen,
een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen.
4Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen,
een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.
5Een tijd om stenen weg te gooien en een tijd om stenen te verzamelen,
een tijd om te omhelzen en een tijd om van omhelzen af te zien.
6Een tijd om te zoeken en een tijd om te verliezen,
een tijd om te bewaren en een tijd om weg te doen.
7Een tijd om stuk te scheuren en een tijd om te herstellen,
een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken.
8Een tijd om lief te hebben en een tijd om te haten,
een tijd voor oorlog en een tijd voor vrede.
9Wat heeft iemand dan aan al zijn werken en gezwoeg?
10Ik overzag de bezigheden die God de mensen heeft opgelegd
om over te tobben.
11Alles wat Hij doet is goed op zijn tijd;
ook heeft Hij de mens besef van duur ingegeven,
maar toch blijft Gods werk voor hem vanaf het begin tot aan het einde ondoorgrondelijk.
12Daarom lijkt het mij voor de mens nog het beste
vrolijk te zijn en het er goed van te nemen.
13Als hij kan eten en drinken en genieten van wat hij met al zijn zwoegen bereikt heeft,
is dat immers een gave van God.
14Ik kwam tot het inzicht dat alles wat God doet voor altijd blijft:
er valt niets aan toe te voegen en niets gaat eraf.
God maakt dat de mensen ontzag voor Hem hebben.
15Wat is, was er tevoren al;
wat zijn zal, is vroeger al geweest.
God haalt wat voorbij is steeds weer terug.
Veel onrecht op aarde
16Nog iets anders zag ik onder de zon:
op de plaats van het recht heerst onrecht,
op de stoel van de rechter zit de schuldige.
17Ik zei tegen mezelf:
God oordeelt over goeden en slechten,
want elk ding, elk werk heeft zijn tijd.
18Ik zei tegen mezelf: God geeft de mensen wel een eigen plaats, maar laat ze toch merken dat ze eigenlijk dieren zijn. 19Want eenzelfde lot treft mensen en dieren: beiden ademen hetzelfde leven, beiden sterven dezelfde dood. De mens heeft dus niets voor op het dier. Alles is ijdel. \m 20Beiden gaan naar dezelfde plaats: ze zijn voortgekomen uit stof en keren terug tot stof. \m 21En wie weet of de levensgeest van de mens omhoog gaat en die van het dier omlaag naar de aarde? 22Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is om te genieten van zijn werk. Dat is het enige dat hij heeft. Niemand kan hem immers laten genieten van wat na hem komt!