1Als een vuur dat dorre twijgen in vlam zet, of water aan de kook brengt.

Laat uw vijanden uw naam kennen en laat de volken voor uw aangezicht beven.

2Want U doet schrikwekkende dingen, die wij niet verwachtten;

U daalde af en de bergen vloeiden weg.

3Niemand heeft ervan gehoord.

Geen oor heeft het vernomen,

en geen oog heeft een god buiten U gezien,

die zo optreedt voor de mensen die op Hem vertrouwen.

4U ontmoet mensen die recht doen,

en uw wegen gedenken.

U bent kwaad, want wij zondigden.

U bent kwaad op ons omdat we zondigden, toch worden wij gered.

5Wij hebben ons allemaal verontreinigd,

heel onze gerechtigheid werd als bevlekte kleren;

wij zijn allen als verwelkte bladeren

de wind van onze zonden blaast ons weg.

6Niemand is er die uw naam nog aanroept,

niemand heeft de moed om op U te steunen;

want U hebt uw gelaat voor ons verborgen,

en ons prijsgegeven aan onze schuld.

7En toch, Heer, bent U onze vader.

Wij zijn de leem, U bent de boetseerder,

wij zijn allen het werk van uw hand.

8Heer, wees niet te zeer kwaad.

Gedenk niet eeuwig onze schuld;

kijk op ons neer, wij zijn allen uw volk.

9Uw heilige steden zijn woestenijen geworden;

Sion is een woestenij, Jeruzalem een wildernis.

10Ons heilig, prachtig huis,

waar onze vaderen U hebben geprezen,

is een prooi geworden van laaiend vuur;

al wat ons dierbaar is ligt nu in puin.

11En bij dit alles houdt U, Heer, zich in?

Blijft U zwijgen en laat U ons nog langer zo lijden?