1Aan de stromen van Babel, daar zaten wij neer,

daar weenden wij tranen, denkend aan Sion;

2onze citers hingen al aan de wilgen.

3En daar eisten juist die rovers gezang.

Vrolijkheid wilden die beulen:

‘Zing voor ons eens een lied op Sion.’

4Hoe zouden wij het lied van de Heer kunnen zingen,

zingen hier op vreemd grondgebied?

5Jeruzalem, als ik u ooit vergeet,

mag mijn rechterhand verdorren;

6mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven

als ik niet meer aan u zou denken,

als Jeruzalem niet meer mijn alles is.

7Heer, reken de Edomieten de val van Jeruzalem aan,

hoe zij riepen: ‘Neer, tegen de grond met haar.’

8Jij, dochter Babel, vernielzuchtige vrouw,

gelukkig degene die vergeldt wat jij ons misdeed;

9gelukkig degene die jouw kinderen grijpt

en tegen de rots verplettert.